ผมเห็นว่า ทางออกสำคัญอยู่ที่การแก้ไขพรรคการเมือง มิให้นายทุนเป็นเจ้าของ แต่เปิดโอกาสให้ประชาชนเป็นเจ้าของ ด้วยการแก้ไขเพิ่มเติมในเรื่อง เงินบริจาคให้แก่พรรคการเมือง ตามร่าง พ.ร.บ.ประกอบรัฐธรรมนูญว่าด้วยพรรคการเมือง โดยเสนอว่า ควรมีการจำกัดเพดานการบริจาค และสร้างระบบจูงใจให้ประชาชนทุกกลุ่มและปัจเจกชนมีส่วนสนับสนุนพรรคการเมืองอย่างจริงจัง รวมถึงการส่งเสริมให้พรรคการเมืองยอมเปิดเผยเรื่องเงินบริจาคให้กับพรรค เพื่อป้องกันมิให้กลุ่มนายทุนแทรกแซงความเป็นเจ้าของพรรค และสร้างความโปร่งใสและธรรมาภิบาลให้เกิดขึ้น

               ผมได้พยายามสื่อสารแนวคิดนี้ในหลากหลายช่องทาง คือ ผ่านคำปราศรัยในช่วงเลือกตั้ง ตั้งแต่ช่วงหาเสียงเลือกตั้งให้กับพรรคประชาธิปัตย์ โดยผมได้กล่าวเชิญชวนให้พี่น้องประชนที่มาฟังคำปราศรัย ร่วมบริจาคเพื่อสนับสนุนการดำเนินงานของพรรค ส่งเสริมให้ประชาชนทั่วไปบริจาคเงินสนับสนุนพรรคการเมือง 

               นอกจากนี้ ในช่วงที่ดำรงตำแหน่ง ส.ส.พรรคฝ่ายค้าน ได้ยื่นอภิปรายเพื่อขอแก้ไขกฎหมาย ในสภาผู้แทนราษฎร และได้อภิปรายขอให้มีการจำกัดวงเงินสนับสนุนพรรคการเมืองของกลุ่มทุน  โดยเสนอแก้ไขเพิ่มเติมกฎหมายว่าด้วยเงินบริจาคพรรคการเมือง ให้มีข้อกำหนดชัดเจนว่า นายทุน ปัจเจกบุคคล บริษัท หรือห้างร้านจะสามารถบริจาคเงินให้แก่พรรคการเมืองได้สูงสุดจำนวนเท่าไร เพื่อเป็นการป้องกันกรณีนายทุนบริจาคเงินสนับสนุนพรรคในสัดส่วนสูง จนกลายเป็นเหมือนเจ้าของพรรค หรือนายทุนผู้มีอิทธิพลต่อการกำหนดแนวทางของพรรค

               สำหรับการบริจาคเงินให้แก่พรรคการเมืองสามารถบริจาคผ่านหลายหน่วยงาน เช่น ผ่านสรรพากร โดยผ่านการยื่นแบบ ภ.ง.ด. เพื่อคำนวณภาษีเงินได้ประจำปี ผ่าน ก.ก.ต. คือ กองทุนเพื่อการพัฒนาพรรคการเมือง หรือ ผ่านการบริจาคแก่พรรคการเมืองโดยตรง

               การจำกัดจำนวนเงินสูงสุดที่สามารถบริจาคได้จะช่วยเปิดโอกาสให้ “คนดี-คนเก่ง” เข้ามามีส่วนร่วมทางการเมืองมากขึ้น ไม่ใช่เพียงแต่ “คนรวย” เท่านั้น หากแนวคิดนี้ขยายผลสู่ภาคปฏิบัติที่กว้างขวางขึ้น เราจะมีนักการเมืองที่เป็น “ตัวแทน” ประชาชน ทำหน้าที่เพื่อประโยชน์ของประชาชนส่วนรวมมากขึ้นอย่างแน่นอน

               ผมจึงเชื่อว่า หากพรรคการเมืองมีแหล่งที่มาของเงินอย่างเหมาะสม ย่อมเป็นหลักประกันเบื้องต้นว่า พรรคการเมืองจะไม่ตกอยู่ภายใต้การครอบงำของคนกลุ่มใดกลุ่มหนึ่ง สิ่งสำคัญประการหนึ่งคือ ประชาชนต้องตระหนักถึงบทบาทของตนเองในการมีส่วนสนับสนุน “คนดี” ให้เข้าไปเป็นตัวแทนในสภาฯ มากกว่ารอรับข้อเสนอและผลประโยชน์ระยะสั้นที่นักการเมืองหยิบยื่นให้ เพื่อแลกกับเสียงโหวตให้ตนเข้าไปกอบโกยผลประโยชน์ในสภาฯ