ช่วงปลายปี 2547 คณะกรรมการกองทุนหมู่บ้านและชุมชนเมืองแห่งชาติ (กทบ.) ได้เสนอโครงการ หนึ่งหมู่บ้านหนึ่งความสามารถพิเศษ เพื่อเฟ้นหาและขยายโอกาส ให้คนเก่งระดับชุมชน ระดับหมู่บ้าน และระดับตำบล มีส่วนในการพัฒนาชาติ โดยงบประมาณที่ได้เสนอไว้มีจำนวนถึง 1,659,129,000 บาท และในปี 2548 โครงการนี้ได้กลายมาเป็นนโยบายของรัฐบาลทักษิณ 2 ได้มอบหมายให้สำนักงานคณะกรรมการกองทุนหมู่บ้านและชุมชนเมืองแห่งชาติ (สทบ.) เป็นผู้รับผิดชอบ

           โครงการนี้แม้ว่าจะเป็นโครงการที่น่าชื่นชม เพราะเปิดโอกาสให้ประชาชนมีส่วนร่วมพัฒนาประเทศ แต่ผมเกรงว่าโครงการนี้จะกลายเป็นโครงการที่ถูกลอยแพในที่สุด อันเนื่องจากปัญหาที่พบ 2 ประการ
          ประการแรก โครงการนี้ไม่ได้กำหนดสาขาที่เชี่ยวชาญอย่างชัดเจน เพียงแต่กำหนดคุณสมบัติแบบกว้าง ๆ เช่น คนเก่งที่มีความสามารถพิเศษต้อง ประกอบด้วย 4 เก่ง คือ เก่งรู้ เก่งทำ เก่งจัดการ และเก่งถ่ายทอด เป็นคนดี
          ประการที่สอง โครงการนี้ไม่มีแนวทางป้องกันความผิดพลาดอันเกิดจากการบริหารจัดการ เห็นได้จากการที่รัฐกำหนดให้คนเก่งที่มีความสามารถพิเศษประกอบด้วย 4 เก่ง คือ เก่งรู้ เก่งทำ เก่งจัดการ และเก่งถ่ายทอด โดยให้มีคนเก่งระดับชุมชน คนเก่งระดับหมู่บ้าน และคนเก่งระดับตำบล โดยอาจลืมคำนึงไปว่า คนหนึ่งคนไม่สามารถ “เก่ง” ทำได้ทุกอย่าง บางคนเก่งทำ อาจจะไม่เก่งด้านการบริหารจัดการ

           ดังนั้น หากต้องการให้โครงการประสบความสำเร็จ เสนอว่า รัฐบาลควรกำหนดสาขาที่เชี่ยวชาญให้ชัดเจน ควรเป็นสาขาที่เป็นรากฐานเอื้อต่อการสร้างชุมชนให้เข้มแข็งทั้งด้านเศรษฐกิจ สังคม ให้ชุมชนพึ่งตนเองได้ และกำหนดลักษณะความเก่งในแต่ละระดับให้แตกต่างกัน เช่น ในระดับหมู่บ้านเหมาะที่จะเลือกคนที่เก่งรู้ เก่งทำ เก่งถ่ายทอด เป็นหลัก คนเก่งระดับหมู่บ้านอาจไม่จำเป็นต้องเก่งบริหารจัดการ เพราะทำหน้าที่เพียงถ่ายทอดความรู้ให้แก่ชาวบ้านได้ แต่หากเป็นคนเก่งระดับชุมชน หรือระดับตำบลควรเลือกคนที่เก่งบริหารจัดการ เก่งถ่ายทอด เป็นหลักเพราะต้องคอยดูแลประสานงานกับหน่วยงานของรัฐ โดยให้คนเก่งระดับใหญ่ดูแลคนเก่งระดับเล็ก