การที่ ส.ว. ออกมาเรียกร้องให้แก้กฎหมายเพื่อให้สามารถดำรงตำแหน่งได้ 2 สมัยเช่นนี้ แม้เป็นสิทธิที่สามารถเรียกร้องได้ แต่ประเด็นที่น่าสนใจคือการย้อนกลับไปดูเหตุและผลตอนยกร่างนี้ว่า เหตุใดรัฐธรรมนูญจึงห้ามมิให้เป็น ส.ว. 2 สมัยติดต่อกัน เพราะนั่นย่อมเป็นตัวชี้บ่งถึงความสำคัญของมาตรา 126 (4) ที่ให้ ส.ว. ดำรงตำแหน่งสมัยเดียว

          สาเหตุที่รัฐธรรมนูญได้กำหนดเงื่อนไขเช่นนั้น เพราะว่า บทบาทและอำนาจหน้าที่ของ ส.ว. ตามรัฐธรรมนูญ พ.ศ. 2540 ได้เปลี่ยนแปลงไป จากหลักการเดิมที่เคยกำหนดให้ ส.ว. เป็นสภากลั่นกรองกฎหมาย ได้แก้ไขให้ ส.ว. เป็นสภาตรวจสอบการทำงานของฝ่ายบริหาร ขณะเดียวกันก็มีอำนาจในการเลือกและให้ความเห็นชอบบุคคลให้ดำรงตำแหน่งในองค์กรอิสระต่าง ๆ และสามารถถอดถอนบุคคลออกจากตำแหน่ง ฯลฯ ซึ่งจะเห็นได้ว่า ภารกิจของ ส.ว. มีเพิ่มขึ้นค่อนข้างมาก

ดังนั้น หากเป็น ส.ว. 2 สมัยติดต่อกัน จึงเกรงว่าจะไม่สามารถปฏิบัติภารกิจได้อย่างเต็มที่ เนื่องจากต้องพะวงถึงการได้รับเลือกตั้งในสมัยหน้า ทำให้ต้องแบ่งเวลาลงพื้นที่หาเสียงกับประชาชนตลอดระยะเวลา 6 ปี หรือพยายามผลักดันเอางบประมาณต่าง ๆ ลงในพื้นที่ ซึ่งมิใช่หน้าที่ของ ส.ว. นอกจากนี้ ยังต้องพยายามสร้างความผูกพันกับพรรคการเมืองหรือกลุ่มอิทธิพลท้องถิ่นในการพึ่งพาฐานเสียงและคะแนนนิยม อันทำให้การปฏิบัติหน้าที่และการตัดสินใจต่าง ๆ เกิดความเอนเอียงไม่เป็นกลางในทางการเมืองได้

เพราะฉะนั้น การดำรงตำแหน่งในสมัยเดียว 6 ปี จึงเป็นข้อบัญญัติที่มุ่งหมายเพื่อให้ ส.ว.ปฏิบัติหน้าที่ได้อย่างเป็นกลาง โดยลดการถูกแทรกแซงและครอบงำจากพรรคการเมืองให้มากเท่าที่จะเป็นไปได้ แม้ว่าจะต้องแลกกับการที่ ส.ว.ที่มีศักยภาพได้ทำงานอย่างเต็มที่เพียงสมัยเดียว

          ถึงตรงนี้แล้ว เราคงต้องชั่งน้ำหนักผลดี-ผลเสียให้ชัดเจนก่อนตัดสินใจ คุ้มค่าหรือไม่หากแก้ไขรัฐธรรมนูญให้ ส.ว.ดำรง 2 สมัยติดต่อกัน  การสานต่อการทำงานเพื่อประชาชนจะต่อเนื่องหรือไม่? โอกาสเสี่ยงต่อการผูกขาดอำนาจจากคนของพรรคการเมืองที่ยาวนานถึง 12 ปีมีความเป็นไปได้มากน้อยเพียงใด? และการปฏิบัติหน้าที่อย่างตรงไปตรงมาหรือเป็นกลางทางการเมืองจะเกิดขึ้นได้อีกต่อไปหรือไม่ ?

คำถามเหล่านี้ควรตอบประชาชนให้กระจ่างก่อนตัดสินใจดำเนินการใด ๆ ลงไป