เรียนมิตรสหายที่เคารพรักทุกท่าน

จากแนวทางดังกล่าว ผมเห็นด้วยกับ ดร.สมเกียรติ ตั้งกิจวาณิชย์ ในแนวคิดที่ว่า การวิพากษ์รัฐบาลหรือการประเมินนโยบายควรมีหลักฐานงานวิจัยรองรับ เพื่อช่วยหาทางออกในการแก้ปัญหาที่มีความน่าเชื่อถือให้กับรัฐบาล อันเป็นการช่วยตรวจสอบการทำงานของรัฐบาลอีกทางหนึ่งที่มีความน่าเชื่อถือมากกว่าการวิพากษ์โดยปราศจากหลักฐานรองรับ

อย่างไรก็ตาม ผมคิดว่า บทบาทหน้าที่ของนักวิชาการยังคงต้องทำหน้าที่ “วิพากษ์” การตัดสินใจดำเนินนโยบายของรัฐบาลด้วย เมื่อเห็นว่ามีบางประเด็นไม่ถูกต้อง หรืออาจมีผลกระทบที่รุนแรงตามมา โดยวิพากษ์วิจารณ์ด้วยเหตุผล แม้ไม่มีงานวิจัยรองรับก็ตาม

มองอีกด้าน ผมเสนอว่ารัฐบาลควรนำแนวทางดังกล่าวไปปฏิบัติเช่นกัน คือ ก่อนที่จะมีการออกนโยบายควรมีการศึกษาอย่างรอบด้าน มีการวิจัยที่น่าเชื่อถือรองรับ และเผยแพร่อย่างกว้างขวางให้ประชาชนได้รับทราบข้อมูล ซึ่งที่ผ่านมา การดำเนินนโยบายหลายเรื่องของรัฐบาล มักอ้างว่า มีการศึกษามาอย่างดีแล้ว แต่กลับไม่ได้เปิดเผยข้อมูลอย่างกว้างขวาง รวมถึงยังมีอีกหลายนโยบายที่ไม่มีการศึกษาผลกระทบก่อนประกาศใช้ ทำให้นโยบายดังกล่าวล้มเหลว ส่งผลกระทบต่อภาพรวมประเทศ อาทิ โครงการอิลีทการ์ด ที่ตั้งเป้าขาย 1,000,000 ใบ ขายได้ไม่กี่พันใบ  โครงการเอื้ออาทรกว่า 10 โครงการที่ล้วนแต่ล้มเหลว รวมถึงการจัดโซนสีใน 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้ ที่ส่งผลกระทบต่อความมั่นคง

ดังนั้น หากรัฐบาลลงแรงทำวิจัย ให้มีผลการวิจัยที่น่าเชื่อถือก่อนดำเนินนโยบาย ย่อมจะช่วยลดการออกมาวิพากษ์วิจารณ์ได้ รวมทั้งจะช่วยลดการกล่าวหาจากรัฐบาลว่า นักวิชาการไม่อ่านข้อมูลให้ดีก่อนวิพากษ์วิจารณ์ เพราะรัฐบาลได้เปิดเผยข้อมูลอย่างกว้างขวางแล้ว